آروین من

چند ماهت بیشتر نبود و تازه یاد گرفته بودی اجسام رو توی دستت بگیری هنوز نه راه می رفت که ی نه حرکت می کردی خیلی کوچیک بودی فقط می نشستی. هنوز نمی تونستی درب پشت کنترل یا اسباب بازی رو باز کنی. اونا رو می کوبوندی زمین تا باطریشو دربیاد و سریع اونا رو برمی داشتی و به دهنت می بردی. بزرگتر که شدی با باطری می خوابیدی. باید توی هر دستت یه باطری می گرفتی و می خوابیدی. الان هم کافیه سایه باطری ای رو که من دور انداختم از پشت کیسه زباله ببینی، دیگه داد و دعوای من جواب نمی ده. تا باطری ها رو بازیافت نکنی بی خیال نمی شی. خونه مامان پری یه پلاستیک پر از باطری های رنگاوارانگ داری که هر موقع دیگه حوصلت سر می ره مامان پری می ده دستت.  بازم به کن...

ما که بچه بودیم اینقدر آهنگ کم بود که خیلی انتخابی برای علاقمند شدن نبود و تقریبا همه آهنگ ها رو دوست داشتم. البته اگه ماهی سالی یه کاست جدید 60 دقیقه ای گیرمون می اومد و موقع گوش دادن هم زیاد جلو و عقبش نمی کردیم که مبادا خراب شه یا پاره شه. با همین یه قلم میشه متوجه شد که دوران زندگی ما، عصر تحول تکنولوژی هست. حالا پسرک دو سال و نیمه من توی جاده شمال توی صندلی ماشینش لم میده و می خونه: " اگه یه روز بری ففر ( مقصود سفره) ....... و یا میگه ریحانی بذار ( مقصود Rihana) است و با آهنگش می خونه و می گه:" بامبارا بامبارا و ....." آخر سر هم با قیافه حق به جانب می گی: " همش آهنگ منو بذار. فهمیدی؟ ریحانی؟ فهمیدی؟ " آره پسرکم فهمیدم که تو معنی...